အိမ္ေထာင္မိသားစုမွစ၍ လူမႈအဖြဲ႕အစည္း၊ လုပ္ငန္းကုမၸဏီ၊ အသင္းေတာ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက႑ အသီးသီးတြင္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားသည္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အာဏာထားတတ္ၾကစၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထုိအာဏာကုိ မွန္ကန္စြာ အသံုးျပဳတတ္ပါက ေအာင္ျမင္မႈရရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔၊ မွားယြင္းစြာ သံုးစြဲမိပါက အာဏာအလြဲသံုးစားသည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္းခံရသည္။ ထုိနည္းတူစြာ ယံုၾကည္သူခရစ္ယာန္မ်ားသည္လည္း မိမိရရွိထားေသာ အခြင့္အာဏာကုိ အသံုးခ်တတ္သူမ်ားျဖစ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါသည္။

သမၼာက်မ္းစာတြင္ ေဖာ္ျပသည့္အတုိင္း ဘုရားသခင္သည္ လူသားကုိ ဖန္ဆင္းသည့္အခါ “ပင္လယ္ငါးတုိ႔ကုိ လည္းေကာင္း၊ မုိးေကာင္းကင္ငွက္တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ သားယဥ္တုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ ေျမတျပင္လံုးႏွင့္တကြ ေျမေပၚမွာ တြားတတ္ေသာ တိရိစၦာန္အေပါင္းတုိ႔ကုိလည္းေကာင္း အုပ္စုိးေစ” ဟု အမိန္႔ေတာ္ရွိ၏။ ထုိ႔အျပင္ ဘုရားသခင္သည္ သူ၏ ပံုသဏၭာန္ေတာ္ႏွင့္အညီ ဖန္ဆင္းထးေသာ လူေယာက်္ားႏွင့္ လူမိန္းမတုိ႔ကုိလည္း “အခ်င္းတုိ႔ မ်ားျပားစြာ ေမြးဖြားၾကေလာ့။ ေျမႀကီးကုိ ျပည့္ေစ၍ ႏုိင္ၾကေလာ့” ဟူ၍ အခြင့္အာဏာေပးထားခဲ့သည္ (ကမၻာဦး ၁း၂၆-၂၈)။ သုိ႔ေသာ္ လူသည္ ဘုရားသခင္၏ စကားကုိ နာမခံဘဲ စာတန္စကားနားေထာင္၍ အျပစ္ျဖစ္လာေသာအခ်ိန္မွစ၍ ထုိအခြင့္အာဏာစက္ မ်ားကုိ လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဘုရားသခင္ အခြင့္အာဏာကုိ လူတုိ႔အား တုိက္႐ုိက္ မေပးေတာ့ဘဲ သားေတာ္ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ထံသုိ႔ အပ္ႏွံခဲ့သည္။ ေယ႐ႈက “ေကာင္းကင္ဘံု၌လည္းေကာင္း၊ စီရင္ပုိင္ေသာ အခြင့္တန္ခုိးရွီသမွ်ကုိ ငါခံရၿပီ” (မႆဲ ၂၈း၁၈) ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ထုိအခြင့္အာဏာကုိ လူသားတုိ႔ထံ ျပန္လည္ အပ္ႏွံရန္ အလုိရွိသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ပထမဦးဆံုး ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ကုိ ယံုၾကည္ လက္ခံရမည္။ သုိ႔မွသာလွ်င္ ဘုရားသခင္၏ သားျဖစ္ရေသာအခြင့္ရရွိၿပီး ခရစ္ေတာ္၌ရွိေသာ အခြင့္အာဏာမ်ား ရရွိခံစားႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္ (ေယာဟန္ ၁း၁၂)။

ထုိမွ်မက ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ကုိ ယံုၾကည္လက္ခံေသာသူတုိင္းတုိ႔သည္ မင္းစည္းစိမ္ရွိယဇ္ ပေရာဟိတ္မ်ဳိး၊ သန္႔ရွင္းေသာလူမ်ဳိး၊ ပုိင္ထုိက္ေတာ္မူေသာ အေပါင္းအသင္း (၁ ေပတ႐ု ၁း၉) ျဖစ္ျခင္း၊ ရွင္ဘုရင္အရာ၌လည္းေကာင္း၊ ယဇ္ပေရာဟိတ္အရာ၌လည္းေကာင္း ခန္႔ထားျခင္းကုိ ခရစ္ေတာ္၏ အေသြးေတာ္အားျဖင့္ ခံစားခြင့္ရရွိၾကသည္ (ဗ်ာဒိတ္ ၁း၅-၆)။ ဤေလာက၌ ေနရေသာ္လည္း ေလာကအတြက္မဟုတ္၊ ေလာကႏွင့္မပတ္သက္ေသာ ဘုရားသခင္၏ မိသားစု၀င္ အိမ္ေတာ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ (ဧဖက္ ၂း၁၉)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယံုၾကည္သူမ်ားသည္ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္အားျဖင့္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ေနေသာသူမ်ား ဆက္သြယ္ေနေသာသူမ်ားျဖစ္သည္ သာမက ဘုရားသခင္ေပးေသာ အခြင့္အာဏာမ်ားကုိ ခရစ္ေတာ္အားျဖင့္ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္၊ အသံုးခ်ခြင့္ရရွိေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေယ႐ႈက “ငါ့ကုိ ယံုၾကည္ေသာသူသည္ ငါျပဳေသာအမႈတုိ႔ကုိ ျပဳလိမ့္မည္။ ထုိအမႈထက္သာ၍ ႀကီးေသာ အမႈတုိ႔ကုိလည္း ျပဳလိမ့္မည္” (ေယာဟန္ ၁၄း၁၂) ဟူ၍ ကတိေပးခဲ့သည္။

ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ေပးေသာ အခြင့္အာဏာသည္ မဟာမိန္႔မွာခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္မႈရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ေကာင္းကင္ဘံု၌ လည္းေကာင္း၊ ေျမႀကီးေပၚ၌လည္းေကာ္ငး အခြင့္အာဏာရွိသမွ်တုိ႔ကုိ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ ရရွိၿပီးမွ တပည့္ေတာ္မ်ားအား ေလာကီႏုိင္ငံအရပ္ရပ္သုိ႔သြား၍ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔အား ဧ၀ံေဂလိတရားေဟာဖုိ႔ရန္ မိန္႔မွာခဲ့သည္ (မာကု ၁၆း၁၅)။ တပည့္ေတာ္မ်ား၏ တာ၀န္သာ မဟုတ္ဘဲ ယံုၾကည္ေသာသူတုိင္း ဧ၀ံေဂလိတရား ေ၀ငွသက္ေသခံႏုိင္ေသာ အခြင့္ရွိၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ယံုၾကည္ေသာသူမ်ားအား “ငါတပည့္ျဖစ္ေစလ်က္၊ ခမည္းေတာ္၊ သားေတာ္၊ သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္၏ နာမ၌ ဗတၱိဇံကုိ ေပးၾကေလာ့” (မႆဲ ၂၈း၁၉) ဟူ၍ တပည့္ေတာ္မ်ားထံသုိ႔ အခြင့္အာဏာ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည္။ အမွန္အားျဖင့္ဆုိလွ်င္ မည္သည့္အသင္းေတာ္၊ အဖြဲ႕အစည္း၏ လက္မွတ္ႏွင့္ ေထာက္ခံစာမလုိဘဲ ဧ၀ံေဂလိတရား သက္ေသခံေ၀ငွျခင္း ျပဳႏုိင္သည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

ထုိ႔အျပင္ ေယ႐ႈသည္ တပည့္ေတာ္တစ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတုိ႔အား ဧ၀ံေဂလိတရား ေဟာေျပာဖုိ႔ရန္ ေစလႊတ္သည့္အခါ ညစ္ညဴးေသာနတ္တုိ႔ကုိ ႏွင္ထုတ္ျခင္းငွလည္းေကာ္ငး၊ အနာေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိး ၿငိမ္းေစျခင္းငွါလည္းေကာင္း အခြင့္ေပးေတာ္မူေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္ (မႆဲ ၁၀း၁၊ မာကု ၆း၇၊ လုကာ ၉း၁)။ အမ်ားအားျဖင့္ ဤအရာမ်ားကုိ နိမိတ္လကၡဏာဟု သတ္မွတ္ၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ထုိနိမိတ္လကၡဏာမ်ားကုိ ေယ႐ႈက “ငါ့နာမျဖင့္” ျပဳႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ဂတိျပဳခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္ (မာကု ၁၆း၁၇)။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ္ ဧ၀ံေဂလိတရား ေဟာေျပာ သက္ေသခံေသာေနရာ၌ နိမိတ္လကၡဏာမ်ား ျဖစ္ေသာ နတ္ဆုိးႏွင္ထုတ္ျခင္းႏွင့္ အနာေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးၿငိမ္းတုိ႔ကုိ တပါတည္း ဒြန္တြဲ၍ ေတြ႕ရွိႏုိင္သည္။ နိမိတ္လကၡဏာသည္ ဧ၀ံေဂလိတရားကုိ အတည္ျပဳေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ေသာ အံ့ဘြယ္နိမိတ္လကၡဏာမ်ားသည္ သန္႔ရွင္းေသာ၀ိညာဥ္ေတာ္၏ တန္ခုိးမွလည္းျဖစ္ေပၚေၾကာင္းကုိ တမန္ေတာ္၀တၳဳအားျဖင့္လည္း သက္ေသခံလ်က္ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ တမန္ေတာ္မ်ား ၀ိညာဥ္ေတာ္ တန္ခုိး ခံစားၿပီးမွ နိမိတ္လကၡဏာမ်ားျပဳခဲ့ၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္ (ဥပမာ ။  ။ ေပတ႐ု – တမန္ ၅း၁၅။ ၉း၄၀-၄၁။ ေပါလု – တမန္ ၁၃း၉-၁၂။ တမန္ ၁၆း၁၆-၁၈။ ၁၉း၁၁-၁၂)။

သမၼာက်မ္းစာက ခရစ္ေတာ္ကုိ ယံုၾကည္ေသာသူတုိ႔အား ယဇ္ပေရာဟိတ္အရာႏွင့္ ရွင္ဘုရင္အရာအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္း ခံရသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္ (၁ ေပတ႐ု ၁း၉၊ ဗ်ာဒိတ္ ၁း၅-၆)။ ယဇ္ပေရာဟိတ္၏ အခြင့္အာဏာဆုိတာဘာလဲဟု ေမးခြန္းေမးစရာ ရွိပါသည္။ ယဇ္ပေရာဟိတ္သည္ သမၼာက်မ္းစာတြင္ ေဖာ္ျပသည့္အတုိင္း ပရိတ္သတ္မ်ားကုိယ္စား ဘုရားသခင္ထံသုိ႔ ယဇ္ပူေဇာ္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ လူတုိ႔ၾကားမွာ ကုိယ္စားျပဳ ျဖန္ေျဖေပးေသာသူ ျဖစ္သည္။ ယံုၾကည္သူမ်ားကုိ ယဇ္ပေရာဟိတ္အရာ၌ ခန္႔ထားသည္ဟုဆုိရာ၌ ဘုရားသခင္ထံ တုိက္႐ုိက္ စကားေျပာႏုိင္ေသာ အခြင့္အာဏာ သုိ႔မဟုတ္ ဆုေတာင္းရေသာ အခြင့္အာဏာ ရရွိျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ေယ႐ႈက “ဆုေတာင္းၾကေလာ့၊ ေတာင္းလွ်င္ရမည္” (မႆဲ ၇း၇) ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သင္တုိ႔သည္ ငါ၏ နာမကုိ အမွီျပဳလ်က္ ဆုေတာင္းသမွ်အတုိင္း ငါျပဳမည္” (ေယာဟန္ ၁၄း၁၃) ဟူ၍ လည္းေကာင္း ဂတိေပးခဲ့သည္။ ဓမၼေဟာင္းေခတ္တြင္ လူထုပရိတ္သတ္အတြက္ ယဇ္ပေရာဟိတ္ကသာ ဘုရားသခင္ထံ ေတာင္းေလွ်ာက္ခြင့္ရွိေသာ္လည္း ယခုအခါ ယံုၾကည္ေသာသူတုိင္း ဘုရားသခင္ႏွင့္ တုိက္႐ုိက္ စကားေျပာရေသာခြင့္ထူး ခံစားရရွိၾကပါသည္။ ထုိသုိ႔ ဆုေတာင္းရာတြင္ မိမိကုိယ္က်ဳိး အတြက္သာ မဟုတ္ဘဲ သူတစ္ပါးအတြက္လည္း ကုိယ္စားျပဳဆုေတာင္းေသာသူမ်ား ျဖစ္ရမည္။ ဤအခြင့္အာဏာကုိ မသံုးဘဲထားပါက ဘုရားသခင္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္သြားၿပီး ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။

ရွင္ဘုရင္ဆုိသည္မွာ တုိင္းႏုိင္ငံတစ္ခုတြင္ အာဏာအရွိဆံုးေသာသူ ျဖစ္သည္။ အမိန္႔ေပးႏုိင္စြမ္းရွိေသာသူ ျဖစ္သည္။ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ကုိ ယံုၾကည္ေသာသူမ်ားအား ရွင္ဘုရင္အရာ၌ ခန္႔အပ္ထားသည္ဟုဆုိရာတြင္ ရန္သူစာတန္အေပၚ အမိန္႔အာဏာအသံုးျပဳ၍ ႏွင္ထုတ္ရေသာအခြင့္၊ နတ္ဆုိးတုိ႔ အေပၚ၌ ေအာင္ျမင္ရေသာ အခြင့္ရရွိျခင္းကုိ ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ သခင္ေယ႐ႈက “ငါ၏ နာမ၌ နတ္ဆုိးတုိ႔ကုိ ႏွင္ထုတ္ၾကလတၱံ႕” (မာကု ၁၆း၁၇) ဟု ဂတိေပးခဲ့ရာတြင္ ယံုၾကည္သူအေယာက္တုိင္းသည္ တန္ခုိးႀကီးမားေသာ ေယ႐ႈ၏ နာမကုိ ရန္သူစာတန္အေပၚ သံုးစြဲခြင့္ရွိေၾကာင္း အၿမဲ သိရွိဖုိ႔လုိပါသည္။ ေယ႐ႈ၏ နာမသည္ ေကာင္းကင္သတၱ၀ါ၊ ေျမႀကီးသတၱ၀ါ၊ ေျမႀကီးေအာက္၌ရွိေသာ သတၱ၀ါတည္းဟူေသာ ခပ္သိမ္းေသာသတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာဘြဲ႕နာမ ျဖစ္သည္ (ဖိလိပၸိ ၂း၉-၁၁)။ ေယ႐ႈ၏ နာမမွတစ္ပါး ကယ္တင္ႏုိင္ေသာနာမသည္ ေကာင္းကင္ေအာက္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ မရွိပါ (တမန္ ၄း၁၂)။ ဤအခြင့္အာဏာကုိ ယံုၾကည္သူမ်ားက အေသြးအသားမရွိ အထြတ္အျမတ္အာဏာစက္ႏွင့္ ေလာကီ ေမွာင္မုိက္ကုိ အစုိးတရျပဳေသာမင္းတည္းဟူေသာ နတ္ဆုိးႏွင့္ ၀ိညာဥ္ဆုိးမ်ားကုိ ႏွင္ထုတ္ရာတြင္ အသံုးခ်ဖုိ႔ရန္ ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္ (ဧဖက္ ၆း၁၂)။

အထူးသတိျပဳရမည့္အခ်က္တစ္ခုမွာ ဘုရားသခင္ေပးထားေသာ အခြင့္အာဏာသည္ သူ၏ ဘုန္းေတာ္ထင္ရွားဖုိ႔ရန္သာ အသံုးျပဳဖုိ႔ လိုအပ္ေၾကာင္းသိရွိရန္ အထူး လုိအပ္ပါသည္။ အသင္းေတာ္မ်ား၊ က်မ္းစာေက်ာင္းမ်ား၊ သာသနာျပဳအဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးတုိ႔၌ ေခါင္းေဆာင္ေနရာရလာေသာအခါ လုပ္ေဖာ္ေဆာင္ဖက္ႏွင့္ ေနာက္လုိက္ငယ္သားမ်ားအေပၚ အာဏာျပၿပီး လက္၀ါးႀကီးအုပ္စုိးဖုိ႔ မဟုတ္ပါ။ ေယ႐ႈကလည္း “သင္တုိ႔သိသည္အတုိင္း ေလာကီမင္းတုိ႔သည္ အစုိးတရျပဳတတ္ၾက၏။ အကဲအမွဴးတုိ႔သည္ အာဏာထားတတ္ၾက၏။ သင္တုိ႔မူကား ထုိသုိ႔ မျပဳၾကႏွင့္” ဟု သတိေပး မွာၾကားခဲ့သည္ (မႆဲ ၂၀း၂၅-၂၆)။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ “လူသားသည္ သူတစ္ပါးကုိ ေစစားျခင္းငွါ မလာ၊ သူတစ္ပါး အေစကုိခံျခင္းငွါလည္းေကာင္း၊ မိမိအသက္စြန္႔၍ လူမ်ားကုိ ေရြးျခင္းငွါလည္းေကာင္း ႂကလာသတည္း” ဟု ေျပာဆုိခဲ့သည္ (မႆဲ ၂၀း၂၈၊ မာကု ၁၀း၄၅)။ အခြင့္အာဏာအားလံုးတုိ႔ကုိ ပုိင္ဆုိင္ေသာ ခရစ္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ပင္လွ်င္ ႏွိမ့္ခ်ေသာသေဘာႏွင့္ အသက္ရွင္ျပခဲ့သည္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ယေန႔ယံုၾကည္သူေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္း အခြင့္အာဏာကုိ အလြဲသံုးေသာသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ႏွိမ့္ခ်ေသာသေဘာႏွင့္ အသက္ရွင္ေသာသူမ်ားျဖစ္ဖုိ႔ရန္ အထူး လုိအပ္ပါသည္။

သုိ႔ျဖစ္၍ ယံုၾကည္သူမ်ား ရရွိထားေသာ အခြင့္အာဏာမ်ားကုိ ဧ၀ံေဂလိတရားေ၀ငွျခင္း၊ အနာေရာဂါ ၿငိမ္းေစျခင္း၊ နတ္ဆုိး၀ိညာဥ္ဆုိးမ်ားကုိ ႏွင္ထုတ္ျခင္းစသည္တုိ႔ျဖင့္ ဘုရားသခင္၏ ႏုိင္ငံေတာ္ က်ယ္ျပန္႔ဖုိ႔ရန္ အသံုးျပဳရမည္။ ယံုၾကည္သူအေယာက္တုိင္း အဆင့္အတန္း ျခားနားမႈမရွိဘဲ ရရွိထားေသာ ခရစ္ေတာ္၏ နာမ၌ ဆုေတာင္းျခင္းကုိ အၿမဲျပဳေနရန္ လုိပါသည္။ ဘုရားသခင္သည္ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ အားျဖင့္ ယံုၾကည္ေသာသူမ်ားထံ လႊဲအပ္ထားေသာ အခြင့္အာဏာ အျပည့္အ၀ကုိ ဘုရားသခင္၏ ဘုန္းေတာ္ထင္ရွားေစဖုိ႔ရန္အတြက္သာ အသံုးျပဳၾကေစလုိပါသည္။

ဘုရားသခင္ေကာင္းႀကီးေပးပါေစ။

Source:http://cungsermons.blogspot.com