၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္သည္ အသင္းေတာ္ႏွင့္ အဖြဲ႔အစည္းကို ဦးေဆာင္ႏုိင္ရန္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ရွိရမည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟုဆိုရာတြင္ “ဘုရားသခင္ ထာ၀ရဘုရားကို စိတ္ႏွလံုးအၾကြင္းမဲ့၊ ဥာဏ္ရွိသမွ်၊ အစြမ္းသတၱိရွိသမွ် ခ်စ္ရန္ႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္စပ္ဆိုင္ေသာသူကို ကိုယ္ႏွင့္အမွ်ခ်စ္ရန္” ဟူ၍ ႏွစ္ခ်က္ ရွိပါသည္ (မာကု ၁၂း၃၀-၃၁)။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ သင္းအုပ္သည္ ဘုရားသခင္ကို ခ်စ္သည္သာမက မိမိအသင္းေတာ္ကို ခ်စ္ေသာသူ ျဖစ္ရမည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ မပါဘဲ အသင္းသူ/သားမ်ား၊ ဘုရားသခင္၏ သုိးေတာ္စုကို ေကၽြးေမြးႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ (ေယာ ၂၁း၁၅-၁၇ အထိ ဖတ္ပါ)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေယ႐ႈက ေကာင္းေသာသိုးထိန္းသည္ သိုးတို႔ကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ သိုးတို႔အတြက္ မိမိအသက္ကိုပင္ စြန္႔တတ္၏ ဟူ၍ ေျပာပါသည္ (ေယာဟန္ ၁၀း၁၁၊၁၅)။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေသာသိုးထိန္း မဟုတ္၊ ငွါးရမ္းထားေသာ သိုးထိန္းတို႔သည္ မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္သာ ေရွ႕႐ႈ၍ ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူလာေသာအခါ သိုးတို႔ကို စြန္႔ပစ္၍ ထြက္ေျပးတတ္၏ (ေယာဟန္ ၁၀း၁၂-၁၃)။ ေကာင္းေသာ သိုးထိန္းသည္ မိမိသိုးတို႔ကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ သုိးတုိ႔ကို ဆင္းရဲဒုကၡမခံေစဘဲ၊ စိမ္းလန္းေသာ က်က္စားရာအရပ္၌ အိပ္ေစ၍ သာယာေသာ ျမစ္နားသို႔ လမ္းျပတတ္၏။ ထိုမွ်မက သိုးတုိ႔သည္ အတိဒုကၡေရာက္၍ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေသမင္း၏အရိပ္ လႊမ္းမိုးေသာ ခ်ိဳင့္ထဲသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာပင္၊ သိုးထိန္းသည္ သူတို႔ႏွင့္အတူ လုိက္လာ၍ ရန္သူလက္ထဲမွ ကယ္ႏႈတ္တတ္၏ (ဆာလံ ၂၃ ဖတ္ပါ)။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရွင္ေပတ႐ုက သိုးထိန္း၊ သင္းအုပ္တုိ႔ကို သတိေပးရာတြင္ သိုးတို႔ကို အႏုိင္မက်င့္ဖုိ႔၊ မိမိစီးပြားအတြက္ သိုးထိန္း အလုပ္လုပ္မလုပ္ဖို႔၊ သုိ႔ေသာ္ သိုးတို႔ကို ေစတနာစိတ္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစိတ္ႏွင့္ ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ ေျပာခဲ့သည္ (၁ေပ ၅း၂)။

၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္သည္ အေျပာသက္သက္ မဟုတ္ဘဲ၊ မိမိကိုယ္တုိင္ လုပ္ေဆာင္၍ ပံုသက္ေသ ျပျခင္းျဖင့္ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက “ငါေျပာသလုိလုပ္၊ ငါလုပ္သလုိ မလုပ္နဲ႔” ဟု ေျပာတတ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ သမၼာက်မ္းစာႏွင့္ ညီညြတ္ေသာ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လူမ်ားကို အမိန္႔ေပးျခင္းသာ မဟုတ္ဘဲ၊ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္တတ္သည္။ ဥပမာ- ေနဟမိသည္ ေယ႐ု႐ွလင္ၿမိဳ႕႐ိုး ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ သူ၏ လူမ်ားႏွင့္အတူတကြ လုပ္ေဆာင္တတ္သည္ (ေနဟမိ ၄ ကုိ ဖတ္ပါ)။ ေယ႐ႈသည္လည္း ႏွိမ့္ခ်ျခင္းျဖင့္ အေစခံျခင္းအမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူကိုယ္တုိင္ တပည့္ေတာ္မ်ား၏ ေျခေထာက္ကုိ ေဆးေၾကာေပးျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔ ျပသေပးခဲ့သည္။ ေယ႐ႈက “ငါသည္ သင္တုိ႔၌ ျပဳသကဲ့သို႔ သင္တုိ႔ ျပဳေစျခင္းငွါ ပံုသက္ေသကုိ ျပခဲ့ၿပီ။ ဤအရာမ်ားကို သင္တုိ႔သိ၍ သိသည္အတိုင္း က်င့္လွ်င္ မဂၤလာရွိၾက၏” (ေယာဟန္ ၁၃း၁၅၊၁၇)။ ရွင္ေပါလုကလည္း “ငါသည္ ခရစ္ေတာ္နည္းတူ က်င့္သကဲ့သို႔ သင္တို႔သည္လည္း ငါ့နည္းတူ က်င့္ၾကေလာ့” ဟု ေျပာပါသည္ (၁ေကာ ၁၁း၁၊ ဖိလိ ၄း၉)။ ဧဖက္ၿမိဳ႕အသင္းေတာ္၏ သင္းအုပ္ဆရာျဖစ္ေသာ တိေမာေသကို “စကားေျပာျခင္း၊ က်င့္ႀကံျပဳမူျခင္း၊ သူတပါးကို ခ်စ္ျခင္း၊ ၀ိညာဥ္သေဘာရွိျခင္း၊ သစၥာေစာင့္ျခင္း၊ စင္ၾကယ္ျခင္းအရာမွာ ယံုၾကည္ေသာ သူတို႔အား ပံုသက္ေသကုိ ျပေလာ့” ဟု ေျပာခဲ့သည္ (၁တိ ၄း၁၂)။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ သင္းအုပ္သည္ ယံုၾကည္သူမ်ားအား ဆုေတာင္းျခင္း၊ ေပးကမ္းျခင္းႏွင့္ က်င့္ႀကံျပဳမူျခင္း စသည္တုိ႔တြင္ စကားအေျပာအဆုိ အားျဖင့္သာ အားေပးတုိက္တြန္းျခင္း မဟုတ္ဘဲ၊ ပံုသက္ေသအျဖစ္ သူတုိ႔၏ ေ႐ွ႔တြင္ ဦးေဆာင္မႈ ျပဳရပါမည္။

ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ဦးေဆာင္မႈ ျပဳေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ လုပ္ငန္းတြင္ လုိအပ္ေသာ ႐ူပါ႐ံုမ်ား ထားရွိျခင္း၊ ႐ူပါ႐ံု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔ရန္ အျခားေသာသူမ်ားအား အကူအညီအျဖစ္ထားရွိျခင္း၊ အျခားေသာသူမ်ားကုိ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲအပ္ျခင္းႏွင့္ ႐ူပါ႐ုံု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ရန္ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးကို အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ျခင္းမ်ား ပါ၀င္ပါသည္။ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ႐ူပါ႐ံု သို႔မဟုတ္ ရည္မွန္းခ်က္သည္ ဘုရားသခင္ထံမွ ရရွိပါသည္။ ထိုရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ရန္အတြက္ အသင္းေတာ္၏ အကူအညီ လုိအပ္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ ေရာက္ရွိႏုိင္ရန္ အသင္းေတာ္ကို အၿမဲတေစ အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ရပါမည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၀ိညာဥ္ေရးရာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေသာသင္းအုပ္သည္လည္း ႐ူပါ႐ံု၊ အကူအညီေပးမည့္သူမ်ား၊ ကိုယ္စားလွယ္လႊဲျခင္းႏွင့္ အားေပးလႈ႔ံေဆာ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ျပဳသြားႏုိင္သည္။

႐ူပါ႐ံု

အကူအညီ ရယူျခင္း

တာ၀န္လႊဲအပ္ျခင္း

အားေပးလႈံ႕ေဆာ္ျခင္း